Once Upon A Time...

Onderwerp: Once Upon A Time... zo jul 20, 2014 7:35 am

'Boek, boek, boek en verrassend genoeg nog een boek.' Zuchtte Alec terwijl hij zijn vingers langs de boeken gleed. Hij trok een boek uit de kast en draaide die om. Over drie dingen was ik absoluut positief. Eerste, Edward was een vampier. Ten tweede was er een deel van hem, en ik wist niet hoe sterk dat deel zou kunnen zijn-die dorstte naar mijn bloed. En ten derde was ik onvoorwaardelijk en onherroepelijk verliefd op hem. Las Alec hard op met een fronsend gezicht. 'Over een ding ben ik absoluut positief, dat ik nu al braak neigingen krijg.' Mompelde Alec terwijl hij het boek terug zetten op de plank. Het liefst zou hij het boek ergens achter verstoppen zodat niemand ooit zulke onzin kon lezen. Kom op zeg wie geloofde er nou in vampieren en als ze wel bestaan, wie was er zo dom om verliefd te worden op een vampier die je elk moment leeg kon zuigen. Als je het Alec vroeg werden mensen steeds gekker. Werden ze niet verliefd op gewoon de bad boy die drugs gebruikte verzonnen ze het wel om verliefd te worden op iets dat niet bestond en alles en iedereen uitmoorden. Alec zijn vingers gleden over de andere boeken. Zijn interesse in de boeken was niet heel groot. Het was dan ook meer tijdverdrijf dan dat hij echt naar een boek op zoek was. Waar moest hij anders zijn tijd verdoen? Ergens wat gaan drinken had hij al zo vaak gedaan, mensen irriteren met zijn krachten deed hij meer dan genoeg en gewoon zijn irritante zelf zijn hoefde hij geen moeite voor te doen.

Alec had zijn ogen nog niet van de boeken gehouden en elk boek dat hij aanraakte mompelde hij ook het woord boek bij. Maar hij stopte bij een boek dat er nog al oud uit zag. Hij trok het uit de kast vandaan en keek er naar. De kaft was versierd met gouden randen en in het midden was een plaatje getekend van een hoge toren midden in het bos. Met gouden sier letters stond er boven de tekening Rapunzel. Alec zetten het boek weer terug in de kast en liep weg van de boeken kast. Hij liet zich op een van de stoelen vallen en voordat hij ook maar zat schrok hij zich dood van een kleine kinderstem. 'Ga je het nog voor lezen?' Alec keek op zij naar een meisje van misschien 4 jaar. Hij kon overduidelijk zien dat het een van zijn illusies waren, al zouden de mensen om hem heen waarschijnlijk denken dat het een gewoon meisje was. Alec draaide zijn blik van het meisje en glimlachte naar de jongen die tegen over hem zat. 'Ga weg.' Grauwde Alec naar het meisje. Zijn mutaties had hij prima onder de knie, maar soms wilde zijn onderbewust zijn hem iets duidelijk maken door illusies naar boven te halen. Of misschien zakte Alec toch echt daad werkelijk in zijn alleen zijn en had hij geen controle meer over zijn illusies.

& Victor

Onderwerp: Re: Once Upon A Time... zo jul 20, 2014 11:38 am

Victor had werkelijk geen idee waar hij heen ging. Alles leek op elkaar en nergens stond voor hem duidelijk aangeduid waar hij heen moest. Misschien kwam dat ook wel doordat hij gewoon niet wist waar dat hij heen moest. Hij had geen bestemming, en geen idee wat hij nu moest gaan doen. Jaren lang vast zitten op dezelfde plek deed een mens niet goed. De eerste keer dat hij een voet buiten had gezet vond hij alles werkelijk prachtig om te zien. Het deed hem goed om de frisse buitenlucht eens op te kunnen snuiven, maar dat was voor dat al dat volk kwam. Des te lichter het werd, des te meer volk zich op de straten begaf. Al de drukte die er heerste had geen goed effect op Victor. Het was voor hem gewoon weg veel te druk.
Het eerste waar hij was achtergekomen was dat je spullen niet zomaar mee mocht nemen uit een winkel. Hij had geprobeerd om een zonnebril mee te nemen uit een winkel maar toen de eigenaar het zag was hij niet al te blij geweest. De eigenaar had de bril van zijn gezicht getrokken en niet veel later had de man op de grond gelegen. Zonder dat Victor zich er verder nog iets van had aangetrokken was hij weggegaan. De bril had hij gewoon meegenomen. Victor had het geluk gehad dat niemand anders gezien had wat er was gebeurd. Dankzij dat was hij gewoon naar buiten kunnen wandelen en vervolgens gewoon weg kunnen wandelen zonder dat iemand hem tegen hield. Zo snel als hij kon wandelen was hij daar weg gegaan. Victor had gewoon schrik dat er toch iemand gezien had wat hij deed.
Om er zeker van te zijn dat niemand hem zou volgen was hij verschillende straatjes ingedraaid en vervolgens was hij het eerste het beste gebouw binnen gegaan dat de deuren open had staan. Het duurde hem niet lang voor hij wist waar dat hij zich bevond. Al de boeken die er stonden verraden het wel. Voor een hele tijd was hij iets voor de ingang blijven staan en keek hij gewoon naar alles wat er binnen stond. Ergens wou hij zich omdraaien en weer weg gaan, enkel al door de blik die hij kreeg van de vrouw die achter de toog zat. Waarschijnlijk keek ze vreemd doordat hij de zonnebril op hield, maar hij was mooi niet van plan om dat ding af te zetten. In plaats daarvan liep hij maar verder naar binnen. Zijn handen volledig verstopt in de zwarte trui die hij aan had.

Victor had gewoon zitten rondlopen in de bieb. Hij staarde wat naar de boeken die in de rekken stond, maar niks sprak hem aan. Uiteindelijk had hij toch een boek uit het rek genomen. Het was een groot smal boek en op de kaft stonden er verschillende afbeeldingen van vogels. Toen dat hij het boek opende en er even in bladerde was hij opgelucht dat er vele prenten in stonden. Hij had geen flauw idee hoe hij moest lezen. Victor wist niet eens hoe welke letter noemde. Het was verbazingwekkend dat hij wel wist wat de voorkant was en wat de achterkant, want in zijn leven had hij nog maar amper een boek vast gehad. Vroeger misschien wel enkele keren, maar nadien niet meer.
Met het boek tegen zijn borst gedrukt liep hij naar de zithoek waar dat hij ging zitten op een vrije stoel. Het duurde niet lang voor dat er nog iemand anders bij kwam zitten die vervolgens werd vergezeld van een jong meisje. Toen de jongen glimlachte, glimlachte hij ook geforceerd terug. Victor probeerde zijn aandacht vooral te focussen op het boek dat hij vast had. Soms keek hij naar de tekst, maar hij werd er niets wijzer van. Een grote afbeelding van een vogel met een kale kop trok zijn aandacht. Het dier zag er best gevaarlijk uit. Zeker door de scherpe snavel en ze grote klauwen. Victor beet zacht op zijn onderlip en keek vervolgens weer naar de jongen over hem. Zou hij hem aanspreken? Nee, misschien moest hij het toch maar niet doen…maar toch. ‘Uhm, zou ik misschien wat mogen vragen?’ begon hij vrij onzeker. Ondertussen draaide hij het boek om met de afbeelding naar de jongen toe en met één vinger duiden hij de vogel aan. ‘Weet u soms welke vogel dat is?’ waarschijnlijk stond het er ergens in het groot bij. Je kon er vast niet eens over zien dus het zou misschien als een domme vraag klinken. Toch keek hij de jongen door zijn brilglazen afwachtend aan.