It's just one big joke.

Alec staarde voor zich uit het raam. Verschillende mensen kwamen voor bij, allemaal mensen met krachten waar ze zelf niets van af wisten. Alec ging ook geen moeite doen om die mensen wijzer te maken. Al kreeg hij de opdracht samen met twee andere dat hij nieuwe mutanten moest vinden die hij mee terug kon nemen naar het kamp. Maar geen van de mensen die voorbij liepen vond Alec waardig genoeg om mee terug te nemen naar Magneto. Ze waren allemaal miezerig, zeurend en nietsnutten. Met zijn gedachten liet hij de lepel in zijn koffie roeren. Hij was veelste lui om het zelf te doen. En net zoals de suikerklontjes die hij vanaf het mandje in zijn koffie liet vallen. Sommige die voorbij zijn tafel liepen keken alsof hij een grote truc aan het doen was. Alec kon het niet veel schelen wat ze dachten. Ze werden er niet interessanter op. Ondanks dat het zomer was en iedereen ijsjes at  en koele drankjes aan het drinken was. Bleef Alec trouw aan zijn koffie. 's Ochtends moest je niet aan zijn hoofd zeuren totdat hij zijn koffie gehad heeft.  Aangezien er niet veel te beleven viel in de ochtend en de andere mutanten opzoek waren in de stad naar nieuwe mutanten bleef Alec gewoon zitten in zijn koffietentje. Er zal vast wel iemand binnen lopen waar aan Alec zijn tijd kan geven.

Het duurde dan ook niet lang voordat Alec zich echt begon te vervelen en bij iemand aan tafel ging zitten. Hij zei helemaal niets tegen de persoon en keek hem alleen maar aan. Hij liet zijn lepeltje roeren in zijn koffie zonder die lepel ook maar aan te raken. Een grijns sierde zijn gezicht. 'Het is vreselijk om te zeggen, maar je bent een Mutant.' Waren zijn woorden zonder enige emotie. 'Je bent anders dan gewone mensen en zal ook altijd anders blijven. Natuurlijk ben je niet zo geweldig als dat ik ben, maar met  de tijd kan je dat leren. Sluit je aan en wees awesome.' Waren zijn woorden tegen de persoon. Het sloeg natuurlijk nergens op want niemand wilde op deze manier aansluiten bij een of andere groep vol met mutanten die je nog sneller konden vermoorden dan een terroristen groep. Maar ja Alec moest zijn tijd verdoen en misschien kon hij nog wat tips krijgen op een technieken om mensen te rekruteren.


Open c:

Catelyn staarde naar haar spiegelbeeld terwijl ze een jurkje voor haar hield. Ze moest op zoek naar mensen zoals zij, maar om eerlijk te zijn had ze daar weinig tot geen zin aan. Grote deels omdat ze hier eigenlijk weg wou. Catelyn vond dat hun krachten verkeerd werden gebruikt. Of eerlijk gezegd werden misbruikt. En wat hielp het nou om zo veel mogelijke mutans te vinden. Voor haar had het geen zin. Maar Magneto zijn wil was wed. Haar was ze zelf best vaak achter gekomen. Zuchtend gooide ze het jurkje weg en pakte een nieuwe uit haar tas. Hoe zou haar leven er nu uit zien als ze nooit was mee gegaan? Waarschijnlijk was ze eenzaam en daar was ze hem wel dankbaar voor. Door dat Magneto haar gevonden had was ze ook niet meer zo eenzaam. Vooral niet nu ze Alec had. Hij was als een broer voor haar en dat zou altijd zo blijven. Uiteindelijk koos Catelyn toch voor een kort broekje met een simpele topje. Eenmaal aan gekleed trok ze haar zomerschoenen aan, maakte haar haren vast in een staart en maakte zich licht op. Haar blik gleed naar de kaarsen in haar kamer en binnen een paar seconden waren ze uit. Catelyn had liever het licht van een kaars dan dat van een lamp. Vandaar ook dat er geen lamp te vinden was en er duizenden kaarsen in haar kamer stond.

Catelyn liep vervolgens hun kamp uit en kwam in de bossen terecht. De bossen kende ze gelukkig haast uit haar hoofd en het duurde niet lang voor ze uiteindelijk in de bewoonde wereld kwam. Ze was later weg gegaan dan de andere twee en eigenlijk had ze meer zin om rond te hangen bij Alec dus besloot ze hem op te zoeken. En zoals ze al wel had verwacht zat meneer aan een kop koffie. Dus stapte ze het koffie tentje in en liep zijn kant op. Tegelijken tijd hoorde ze zijn gesprek en ging zonder pardon bij hen aan tafel zitten. Ze pakte met een kleine grijns zijn lepeltje af en stak die in haar mond terwijl ze beide aan keek. Uiteindelijk bleef haar blik hangen op Alec. "Waarom denk jij toch altijd dat je zo geweldig bent?" Vroeg ze waarna ze het lepeltje uit haar mond haalde en er mee op tafel tikte. "Geloof me zo geweldig is hij niet." Sprak Catelyn met een kleine grijns. Soms hield ze er van om Alec te pesten. Ze liet het lepeltje vervolgens langs haar vingers gaan en het duurde niet lang voor haar wijsvinger en duim rood werden en vlam vatte waar door het lepeltje makkelijk boog en begon te roken. Uiteindelijk liet ze hem vallen en doofde haar vingers. "Maar he, awesome zijn we in elk geval wel." Haar blik gleed naar de persoon die wit was weg getrokken. Ze grinnikte zacht terwijl ze op haar lip beet. "Ik ben even wat drinken halen." Sprak ze waarna ze op stond en naar de bar liep. Het was een koffie tentje dus besloot ze een ijskoffie te bestellen.

Alec was voor Catelyn gaan zitten. Zij was naast hem de enige mutant die hij echt kende. Zij was dan ook zijn enige echte beste vriend. Naast alle zelf verzonnen vriendjes die hij had om zich af en toe mee uit te leven. Was Catelyn de enige waar Alec zich goed bij voelde en graag bij was. "Waarom denk jij toch altijd dat je zo geweldig bent?" Alec trok een wenkbrauw op toen hij naar Catelyn keek. 'Ik durf te wedden dat jij 's nachts van mij droomt en dan nog teleurgesteld ben als ik de volgende ochtend niet naast je wakker word.' Alec moest er niet aan denken om iets op de manier met Catelyn te doen. Ze was net een klein zusje voor hem. Alec had haar letterlijk door de eerste paar weken heen gesleept en van haar kamer geplukt zodat ze niet een eenling zou worden die niemand kende. Alec wist hoe vervelend het was om alleen te zijn en dat zou hij Catelyn niet aan willen doen. Ze was veelste lief om niet met anderen om te gaan. "Geloof me zo geweldig is hij niet."

'Hij?' Vroeg Alec plagend. Alec dacht dat ze het over hem hadden, maar Catelyn had het nu over hij waar hij bij was. Was er iets anders in de gedachten van Catelyn waar Alec niets van af wist. Alec wist bijna alles en iedereen wist ook dat ze bij Catelyn uit de buurt moesten blijven als ze niets goeds in de zin hadden. Ondanks dat Catelyn prima voor haarzelf kon zorgen en eerder iemand in de brand kan steken dan wie dan ook, maar nog steeds wilde Alec haar in bescherming nemen en was hij zeer gevaarlijk als er ook maar iets met Catelyn zou gebeuren. "Maar he, awesome zijn we in elk geval wel." Alec grijnsde. 'Kan moeilijk zeggen dat we cool zijn met zo'n heethoofd als jij.' Grijnsde Alec. Hij keek toe hoe het lepeltje werd toegetakeld door Catelyn. Hij moest zacht lachen toen hij de mensen naast hun verschrikt zag kijken.

"Ik ben even wat drinken halen." Alec knikte en staarde even voor zich uit voordat hij op het geweldige idee kwam dat hij ook nog koffie wilde. 'Neem ook voor mij mee!' Zei hij iets wat harder zodat Catelyn hem nog net kon horen. Hij leunde met zijn hoofd tegen zijn hand en keek naar de mensen die net naar hun zat te kijken. Alec kon het niet laten om vriendelijk te zwaaien naar die mensen en tijdens het zwaaien liet hij de beide mensen verschijnen tegen over hem. De mensen keken verschrikt naar hun evenbeeld en rende onopvallend de koffie tent uit. Alec grinnikte en liet de illusies weer verdwijnen. Hij keek op naar de bar waar Catelyn nog stond en zuchtte wat overdreven als teken dat het te lang duurde voordat Catelyn weer terug was.

"Ik durf te wedden dat jij 's nachts van mij droomt en dan nog teleurgesteld ben als ik de volgende ochtend niet naast je wakker word.' Catelyn knikte om zijn woorden en beet kort op haar lip. "Om eerlijk te zijn wel." Sprak ze zacht als of ze iets te bekennen had. Maar de grijns die volgde zei natuurlijk heel iets anders. "Teleur gesteld dat ik je mijn bed niet uit kan trappen en je de deur te wijzen." Sprak ze grijnzend terwijl ze zacht tegen zijn arm aan sloeg. Om eerlijk te zijn had ze nog nooit over hem gedroomd en dat was ze zeker ook niet van plan. En mocht ze wel een keer over hem dromen dan was het zeker niet op een rare manier. Nee dan zou het meer een droom zijn over dat hij haar broer was. En diep van binnen voelde ze dat ook. 'Hij?' Ze keek hem weer aan en schudde haar hoofd. "Ja hij, ook wel bekend als jij." Sprak ze. Ze zei dit alles ook echt maar om hem te pesten. Hij was inderdaad geweldig. Hij was de beste vriend die ze ooit had gehad. En hij had zo veel voor haar gedaan. Maar zij had maar weinig terug kunnen doen door dat er ook maar weinig was gebeurt. Maar ze zou zelfs voor hem door het vuur gaan. Letterlijk en figuurlijk. "Ik plaag je maar gek. Je bent de geweldigste persoon die ik ken." Ze sloeg weer zacht tegen zijn arm aan en schudde kort haar hoofd. 'Kan moeilijk zeggen dat we cool zijn met zo'n heethoofd als jij.' Catelyn schoot in de lach en beet kort op haar lip. "Kijk uit, deze heethoofd heeft een kort lontje." Bekende ze eerlijk. Al zou ze nooit snel boos worden op Alec. Maar toch. Ze had een kort lontje en dat zou blijven ook. Of Alec nou iets zei of een ander. Soms had ze gewoon van die dagen.

'Neem ook voor mij mee!' Ze kon nog net horen hoe hij om een koffie vroeg. Dus bestelde ze die er ook meteen bij. Terwijl ze wachtte keek ze naar buiten en zag mensen langs lopen. Ze wou zo graag een van hen zijn. Gewoon normaal. Zou ze dan nog steeds samen met hem zijn. Als ze hem nu gewoon niet gekust had, zou hij nu ook niet dood gaan. Zou ze ooit weer een relatie met iemand aan kunnen gaan zonder dat die persoon dood zou kunnen gaan door dat ze hem zou zoenen. Helaas kon ze dit niet onder de knie krijgen. Het zou altijd zo blijven en dat was gewoon vreselijk. Ze merkte de zucht van Alec niet op en negeerde die dan ook voorkomen waarna ze de koffies op pakte en terug liep naar hem. Ze zette zijn koffie bij hem neer en nam weer terug plek aan de tafel terwijl ze van haar koffie dronk en voor haar uit staarde. Elke keer wanneer ze aan haar "ex-vriendje' dacht betekende dit dat ze weer in een bui kwam die niet bepaald vrolijk was.